De aanleg van het grootste CO₂-opslagveld van Europa – midden in de Noordzee – is een stap dichterbij, meldt De Telegraaf op 25 november 2025. Met de aanbesteding voor 200 kilometer nieuwe pijpleiding opent project Aramis de deur naar jarenlange opslag van industriële uitstoot. Wat betekent dit voor klimaatdoelen, bedrijven en de energietransitie?
Aanbesteding Aramis markeert start nieuwe fase
Staatsbedrijven Gasunie en Energiebeheer Nederland (EBN) zijn begonnen met de aanbesteding voor de aanleg van een enorme pijpleiding naar lege gasvelden op vier kilometer diepte. Deze ondergrondse reuzen moeten jaarlijks 22 miljoen ton afgevangen CO₂ verwerken – een schaal die in Europa nog niet eerder is vertoond.
De gasvelden onder de Noordzee kunnen naar verwachting 400 miljoen ton CO₂ opslaan, goed voor achttien jaar industriële afvang. Daarmee wordt Aramis de opvolger van het kleinere, al in aanbouw zijnde Porthos, dat CO₂ van onder meer Shell, ExxonMobil en Air Liquide gaat opslaan.
Ook bij Aramis zal de industrie op de Maasvlakte en in het achterland de uitstoot eerst afvangen, waarna compressorstations de CO₂ via de nieuwe leiding naar de velden pompen. De techniek is identiek aan Porthos, maar de schaal vele malen groter.
Video: Maak kennis met Porthos
Stikstof, klimaatdoelen en maatschappelijke verdeeldheid
De Nederlandse stikstofproblematiek draait vooral om een te hoge uitstoot van stikstofoxiden en ammoniak, die neerslaan in kwetsbare natuurgebieden en daar soortenrijke ecosystemen onder druk zetten. Verkeer, industrie en de landbouw – met name veeteelt – spelen hierin een grote rol. Door uitspraken van de Raad van State kwamen talloze bouw- en uitbreidingsplannen stil te liggen, met grote economische en maatschappelijke gevolgen. De aanpak ervan leidt al jaren tot stevige verdeeldheid in de samenleving: boeren vrezen voor hun toekomst, bedrijven voor vertragingen, terwijl natuurorganisaties aandringen op snelle ingrepen.
Tegelijkertijd heeft Nederland ambitieuze klimaatdoelen: in 2030 moet de uitstoot van broeikasgassen met minstens 55 procent omlaag ten opzichte van 1990, en in 2050 moet de economie klimaatneutraal zijn. Projecten zoals Porthos en Aramis maken onderdeel uit van die bredere transitie. Zonder carbon capture and storage (CCS) – bekijk de video van de overheid – stelt de industrie dat snelle uitstootreductie nauwelijks haalbaar is. CCS fungeert daarom als tijdelijke oplossing terwijl bedrijven hun processen verduurzamen en overstappen op schonere energiebronnen.
Aramis is een publiek-private samenwerking waarbij onder meer Shell en TotalEnergies de bouw trekken. Na oplevering – gepland voor 2030 – wordt de pijpleiding eigendom van de overheid, waarna bedrijven zich tegen betaling kunnen aansluiten.
Financiële waarborgen
De Nederlandse staat dekt een deel van de risico’s af: via EBN is 639 miljoen euro gereserveerd, en de Europese Unie draagt 124 miljoen euro bij aan de aanleg. Deze financiële steun moet zekerheid bieden in een context waarin eerdere CCS-projecten, zoals Porthos, met vertragingen en kostenstijgingen te maken kregen.
Podcast Argus Actueel “Gokken met CO2 onder de Noordzee: redmiddel of ramp?”
Argus Actueel heeft een interessante podcast over dit onderwerp gemaakt:
“Het is een van de grootste beloften onder het Nederlandse klimaatbeleid: het afvangen van CO₂ en die vervolgens permanent opslaan in lege gasvelden onder de Noordzee. Deze techniek – Carbon Capture and Storage (CCS) – wordt door demissionair klimaatminister Hermans naar voren geschoven als een onmisbaar middel om de nationale klimaatdoelen te halen.
Maar er wringt iets: wereldwijd heeft CCS zijn beloften nog nooit volledig waargemaakt. Waarom zou het onder de Noordzee ineens wél lukken? Ondertussen profiteert de fossiele industrie volop van deze ontwikkeling. Hoe kregen zij het voor elkaar dat CCS is uitgegroeid tot een van de pijlers van het klimaatbeleid?”
Luister naar de podcast van Argus Actueel
De grote vraag in Nederland is al jaren: “Wanneer en hoe komen we van het stikstofslot af?” Ik ben nieuwsgierig naar het antwoord op deze vraag. Daarom houd ik het nieuws van morgen in de gaten, want elke dag schrijft geschiedenis. Voor nu sluit ik af met de woorden van Sonja Barend: morgen gezond weer op.